De laatste vanuit Jakarta!

Mijn laatste verslagje vanuit Jakarta...

Morgen vertrekken wij voor 3 daagjes naar Belitung, een eiland bij Sumatra. 4 juni, mijn verjaardag, brengen we nog door in Jakarta en vervolgens stappen we 5 juni op de trein richting Yogjakarta. Een bijzondere treinreis van ongeveer 8uur. Vanaf morgen staat ons dus een compleet ander avontuur te wachten. De stages zitten erop en vanaf nu hebben we tijd om de mooiste plekken van Indonesië te ontdekken. Can’t wait!

Hieronder de highlights van afgelopen weekjes

- Yeah, het is gelukt. HET IS GELUKT! Ons visum is geregeld. Na 3 keer terug te zijn geweest bij het immigratie kantoor IS HET GELUKT! De papieren zijn goedgekeurd, de pasfoto’s zijn geweldig geworden en… de stempels zijn gezet! We hebben bij de balie even een applausje gemaakt en dit konden ze gelukkig wel waarderen - voor hetzelfde geldt werd ons visum direct versnipperd - oké dit applaus werd nog vervolgd door een welverdiende high five tussen Marlies en mij! We did it! Een laatste foto dan met het paspoort in onze hand… En nu genoeg tijd doorgebracht hier en snel wegwezen dus!

-Vrijdag 24 mei was het dan zo ver. Onze tweede grote donatieproject werd gerealiseerd. De aankopen die we de week ervoor hebben gedaan hebben we bewaard in de auto (die asociaal was volgeladen) en daar gingen we dan. Op naar Sayap Ibu Bintaro om de herstelkamer tot een kleurrijk paradijsje om te toveren. Wat was het geweldig. Op het moment verbleef er al een te schattig meisje ‘Sinta’ in de kamer die niet wist wat haar op het moment dat wij aankwamen overkwam. Eerst werd haar een te grote knuffelbeer in haar handen gedrukt die ze het liefst helemaal niet meer los liet. Die oogjes… ze straalde… wat leek ze gelukkig, die blik van haar zal ik niet snel vergeten. Samen met acht hulpjes (medewerkers van het centrum, uiteraard alleen jongens) hebben we de spullen uit de auto geladen, de kamer leeggehaald en schoongemaakt. Toen kon het beginnen. Sinta wilde ons zo graag helpen (ze was eigenlijk net 4 dagen terug uit het ziekenhuis van een heftige hartoperatie). Haar buikje had een litteken van ongeveer 35 centimeter en ze moest rustig aan doen. Maar ze wilde het zoooo graag. ‘Nou vooruit kom ons maar helpen!’ De grote muurstickers heeft Sinta allemaal geplakt, de grote alfabetpuzzel heeft ze samen met Marlies op de grond gelegd en de knuffel heeft ze een mooi plekje gegeven. De dozen met de spullen van haar en haar mama werden leeg gepakt en mocht ze in de gekleurde kastjes pakken. Wauw het resultaat mag er zijn! De smerige sfeerloze kamer is opgepimpt tot een kleurrijk kamertje waar je liever helemaal niet meer weg gaat. WAT WAS ZE BLIJ! Een paar hele dikke knuffels en kusjes later zijn we weer met een voldaan gevoel terug gekeerd naar huis. Wederom enorm bedankt lieve donateurs! Het herstel in zo’n kamer gaat vast stukken sneller dan voorheen! (L)

- Oké vooruit Marlies… ik ga met je mee. We hadden nog één ding niet gezien, het Nationaal Museum. Ik zal bekennen dat ik niet zo’n musea fan ben en dat ik me dus voor deze laatste bezienswaardigheid echt heb moeten opofferen. ‘Natuurlijk ga ik met je mee’! Na een busrit van een uurtje kwamen we aan. ‘Dit kun je niet menen’? HET IS GESLOTEN! Hahahahhahaah oh wat verschrikkelijk balen! NOT! Uitgerekend vandaag (wat voor ons een van de laatste mogelijkheden was), waren ze bezig met kleine renovaties. Vanaf morgen zijn ze gewoon weer open. Hahah! Helaas pindakaas! Dan nog maar een poging doen bij Monas, misschien kunnen we dit keer wel op de top staan (zonder een wachttijd van 4uur). Nee, helaas. Ook vandaag was er weer een wachttijd van minstens 3 uur. We hebben dus maar besloten een rondje te lopen en weer terug richting Ampera Raya te gaan. Lekker een Bagel gegeten bij Bagel Bagel en rustig aan gedaan. Morgen doet Marlies mee aan de Wine and Cheese run (een hardloopwedstrijd in Jakarta).

- De Jakarta Run (eigenlijk heet het the Wine and Cheese Run, maar we vinden de Jakarta run gewoon iets cooler klinken, daarom noemen we het zo). Om 04.00 uur mijn nest uit om samen met Eddy, Dewi en Bonnie Marlies aan te moedigen voor de run. Daar stond ze dan, met haar oordopjes in naast Diego en Stella (vrienden met wie ze regelmatig heeft geoefend), toch wel een beetje zenuwachtig, maar wat wil je met al die supporters. Ik had er eigenlijk een beetje een hard hoofd in, of het wel ging lukken allemaal. Aangezien het trainen niet altijd van een leien dakje ging en in combinatie met deze weersomstandigheden en de stank in Jakarta? Maar WAUW!! Daar was ze dan… na 58 minuten FINISH! Whahoeee.. zoo cool! Stiekem was ik toch wel een beetje jaloers dat ik niet even hardloopschoenen had aangeschaft hier in Jakarta en vervolgens die 10 km heb meegedaan. Nou die kan ze weer mooi in haar zak steken. Een goede prestatie en voor ons toch ook wel erg leuk gezien te hebben.!!

- Onze laatste werkdag bij Kopi Luwak Nusantara hebben wij een coffee tasting bijgewoond. We hebben geholpen met de voorbereidingen en hebben op de dag zelf de bezoekers welkom geheten. Toch nog een aantal bezoekers die er vandoor gingen met een aantal pakketjes van Kopi Luwak. Ons doel is dus bereikt. Toen ik in bed lag, ontving ik een berichtje van Malou, ze komen morgen al! Whahoe. Cool!

- Maandag 27 mei hebben we gekookt voor Eddy, Dewi, Samsu, Tina en Nurul. Oké de boodschappen waren duur, de maaltijden waren simpel, maar ze hebben enorm genoten. Een paar dagen later werd mij al gevraagd het recept van die heerlijke bruschettas op te schrijven. Vooruit dan!

- Malou en Jeroen
Om 22.00 uur was het zo ver… Malou en Jeroen opgehaald van het station. Eigenlijk wilden Marlies en ik gewoon gezellig met de bus gaan, maar dit werd niet meer toegestaan door Eddy en Dewi aangezien het donker was en gevaarlijk. Bullshit natuurlijk, want we gaan geregeld in het donker de straat op (dat moet ook wel aangezien het hier om 18.00uur al donker is) Nou, zij wilden dus mee. Oké oké, overbezorgde guestpapa en mama! Na 20 x de vragen te hebben moeten beantwoorden van Eddy en Dewi of ze er al zijn, waar ze zijn, hoe laat ze aankomen, of het wel deze trein is, of we ze al hebben gebeld, of we ze al hebben gesmst. We hebben deze vragen moeten beantwoorden met: ‘Oh maar Eddy dat komt wel goed’ Don’t worry! Er is een duidelijk verschil tussen de Nederlandse cultuur en Indonesische cultuur: zij bellen elkaar namelijk 100 keer onnodig op en wij bellen liever een keer te weinig. Het komt namelijk toch allemaal wel goed?! Daarom was één berichtje voor Malou en mij meer dan genoeg om alles goed geregeld te hebben ;)! Na een dikke knuffel gingen we opgevouwen de auto in. Want uitgerekend nu, moesten we met de kleinste auto naar het station die ze hadden?! Nou ja, het ging nog prima. Als verrassing had ik een broodje met kaas meegenomen voor Malou en Jeroen en wat hadden ze er zin in! Thuisgekomen rond 23.30uur konden we natuurlijk niet stoppen met kletsen en hebben we om 02.15uur toch maar besloten ons bed op te zoeken.

- En dan ben ik ineens de personal guide voor Malou en Jeroen, die natuurlijk de mooiste dingen van Jakarta moet laten zien? Gelukkig vertelden Malou en Jeroen al dat ze genoeg culturele dingetjes hadden gezien en dit dus niet nodig was. Pfieuw! We zijn alleen even naar de Monas geweest, voor mij de 4e keer inmiddels. Even een nieuwe poging gedaan om misschien nu wel op de top te kunnen. (Marlies had andere dingen te doen en bleef thuis) ;) Yes, gelukt! We zijn op de top geweest. Een redelijk uitzicht en op deze manier zien ze meteen heel Jakarta! Op de terugweg even hapje gegeten en ’s avonds moest ik ze alweer alleen laten omdat Marlies en ik een afscheidsdiner had met Ade en Andy van Kopi Luwak Nusantara. Na het diner zijn Malou, Jeroen en ik naar de skybar geweest (dit hadden Malou en Jeroen ergens gelezen). Marlies ging wederom niet mee (want die had weer iets anders te doen) ;) heehehehe. Voor ons een geluk want Malou had gelezen dat er een dresscode was, waarbij high heels verplicht waren. Malou als backpacker heeft dit uiteraard niet in haar rugzak zitten, maar Marlies had ze wel aangezien het hier wel vaker tot de dresscodes behoorde. Thank god! We waren anders inderdaad geweigerd daar! Wat een uitzicht wauw wauw wauw! Wederom een hele tijd gekletst, genoten van het uitzicht en genoten van het enige betaalbare drankje (Bintang, biertje voor €4,00 euro, de andere drankjes waren namelijk boven de € 12 euro, niet bestemd voor een backpackers budget. Ook niet voor die van mij trouwens) ;) Het was absoluut het mooiste van Jakarta. Niet het meest indrukwekkend, maar zeker het aller mooiste! De volgende dag heb zijn we met z’n viertjes naar het luxe hotel van Bonnie geweest en hebben heerlijk vertoefd aan het zwembad, een aantal potjes kaarten gespeeld, genoten van de zon (wanneer die er was) en op zoek gegaan naar het verwarmde whirlpool. WAUW!! Een whirlpool met uitzicht over Jakarta! Oké dit heeft de gedachten over Jakarta bij Malou en Jeroen toch nog iets positiever gemaakt ‘Jakarta is toch nog wel een beetje mooi ;)!’ ’s Avonds Malou en Jeroen op de bus gezet en daar gingen ze dan weer. Het was zo leuk dat ze hier even waren. Eigenlijk leek het heel gewoon en voelde het super goed dat ze er waren. Tot snel!

-Vrijdag 31 mei. Mijn allerlaatste bezoekje gebracht aan Sayab Ibu Bintaro. Samen met Bonnie nog een keer naar het centrum geweest. Ah, daar kwam Sinta aangerend. Ze was zo blij ons weer te zien en heeft ons weer een dikke knuffel gegeven. Wat een schatje! Ze heeft het enorm naar haar zin in haar kamertje. We hebben de kindjes even geknuffeld en lekker gespeeld in de speeltoestellen, wat waren ze weer aan het genieten.
Dit was voor nu mijn laatste verslag in Jakarta. Onze reis gaat verder in Belitung, Yogjakarta, Lombok, Gili- islands en Bali!

Veel liefs, Joyca